ფარჯიანის „სახარებები“ შუა საუკუნეების სურნელით სუნთქავს და, ამავდროულად, თანამედროვე კულტურის ნიშნებს ატარებს. აქ თანაარსებობს ხელნაწერი რელიგიური წიგნის კანონიკური იკონოგრაფია და მხატვრის საავტორო ინტერპრეტაცია. საოცარია, რომ საბჭოთა საქართველოში იქმნება სახარების უნიკალური ვერსია, რომლის ანალოგიც დღემდე არ არსებობს. ფარჯიანი შუა საუკუნეების სახარების გადამწერთა მსგავსად მოქმედებს – შესაძლოა, მისი წინაპრების, რადგან სვანეთში გადამწერთა სკოლა არსებობდა. შუა საუკუნეების შემდეგ, ეს არის სახარების გადაწერის და ილუსტრირების ერთადერთი ფაქტი ქართულ მხატვრობაში. ეს მოვლენა მით უფრო საყურადღებოა, თუ გავიხსენებთ, რომ სახარებაზე მუშაობის პროცესი საბჭოთა სინამდვილეში სახიფათო იყო მხატვრისთვის, ასეთი წიგნის პრეზენტაცია კი – სრულიად წარმოუდგენელი.
სახარების ილუსტრაციებით იწყებს და „ბერლინის ციკლით“ ასრულებს ფარჯიანი თავის შემოქმედებას და მათ შუალედში – მინიატურებიდან მონუმენტურ ფერწერამდე – ქმნის მრავალფეროვნებას, რომელიც ამ ორი ციკლის იდეებს, მოტივებს, კონცეფციას მოიცავს და რაც მხატვარს მისეული მეთოდით, ცოდნითა და ოსტატობით სრულყოფილებამდე მიჰყავს.